Κατεβαίνει μια μέρα ένας βλάχος στην Αθήνα και μπαίνει μέσα σ` ένα φαρμακείο. Αφού περίμενε στην ουρά για αρκετή ώρα, κάποια στιγμή πλησιάζει την υπάλληλο και της λέει:
– Θέλω λίγη βαζελίνη για τον π@υτσο μου.
– Τίιιι? Δε ντρέπεσαι? του φωνάζει η υπάλληλος, τι πράγματα είναι αυτά?
Φωνές, κακό, ο κόσμος κοίταγε… Κατεβαίνει και ο φαρμακοποιός απ` το πατάρι, ακούγοντας τις φωνές, και ρωτάει τι συμβαίνει. Του εξηγεί η υπάλληλος το τι έχει συμβεί, οπότε πιάνει τον βλάχο, ο φαρμακοποιός και του λέει:
– Αυτά τα πράγματα δεν τα λένε έτσι ωμά.
– Και πως να το πω?, λέει ο βλάχος.
– Θα πεις: θέλω λίγην λεπτήν ουσίαν δια λεπτήν χρήσην!
– Και θα καταλάβει η υπάλληλος?, απαντά ο βλάχος.
– Βεβαίως!, του λέει ο φαρμακοποιός, γι` αυτό είναι εκπαιδευμένη.
Πάει λοιπόν πάλι ο βλάχος στη κοπέλα και της λέει:
– Θέλω λίγη λεπτήν ουσίαν δια λεπτήν χρήσην.
– Βεβαίως κύριε, πόσο να σας βάλω?
O βλάχος σκέφτεται λίγο και απαντάει:
– Bάλε για καμιά δεκαριά γ@μ*σια!
