Οταν βγήκε έξω από το μαγαζί, κάνει ξανά μια προσπάθεια να σταθεί στα πόδια του και πέφτει κάτω πάλι στον δρόμο.
Αποφασίζει να πάει μπουσουλώντας στα τέσσερα μέχρι το σπίτι του, που βρίσκεται τρία τετράγωνα παρακάτω. Οταν φτάνει έξω από την πόρτα, σηκώνεται και στηρίζεται στα πόδια του αλλά και πάλι σκάει ανάσκελα στην άσφαλτο.
Μέσα στο σκοτάδι, ανοίγει την πόρτα και σέρνεται μέχρι την κρεβατοκάμαρα. Φτάνοντας δίπλα στο κρεβάτι του, στερεώνεται με τα χέρια του στο πλάι του κρεβατιού και για ελάχιστο ισορροπεί στα πόδια του πριν σωριαστεί στο κρεβάτι.
Μετά πέφτει ξερός για ύπνο όταν το κεφάλι του ακουμπά στο μαξιλάρι.
Ξυπνά την επόμενη μέρα με την γυναίκα του να στέκεται από πάνω του και να του φωνάζει:
– Ωστε, έτσι, ε; Πάλι ήσουν έξω εχτές και μπεκρούλιαζες!!!
– Μα, αγάπη μου, τι σε κάνει να το λες αυτό; την ρωτάει
παίρνοντας ένα αθώο ύφος.
– Τι με κάνει να το λέω αυτό, ε; Εχεις το θράσσος να με ρωτάς!
Τηλεφώνησαν από την ταβέρνα και είπαν ότι έχεις ξεχάσει το αναπηρικό σου καροτσάκι εκεί.
