Ο Μήτσος είχε το σπίτι του πάνω από το εστιατόριο του, με μόνη παρέα το αγαπημένο του ζώο.Ένα σκύλο που τον ονόμαζε ”Σταύρο”.
Μια μέρα, δυστυχώς, ο Σταύρος ψόφησε και ο Μήτσος πήγε στην ενορία της γειτονιάς του και ρώτησε τον παπά:
-“Πάτερ, ο σκύλος μου ο Σταύρος πέθανε. Μπορείς να του κάνεις ένα τρισάγιο σε παρακαλώ για το φτωχό ζωάκι μου, γιατί τον είχα σαν γιό μου;”
Ο πατήρ Νικόλαος κούνησε το κεφάλι του και είπε:
-” Φοβούμαι πως όχι τέκνον μου. Δεν μπορούμε να κάνουμε θρησκευτικές τελετές για ζώα στην εκκλησιά μας. Από ότι ξέρω όμως, υπάρχει μια αγγλική εκκλησία στο κέντρο. Ο θεός ξέρει τι πιστεύουν αυτοί… Ίσως κάνουν κάτι αυτοί για το σκύλο σου…”
Και ο Μήτσος του λέει :
-¨Πάω αμέσως πάτερ. Νομίζεις πως 5.000€ θα είναι αρκετά σαν προσφορά για τις υπηρεσίες τους;”
Και τότε ο Πατήρ Νικόλαος αναφώνησε:
-“Κύριε Ελέησον! Βρε Μήτσο γιατί δε μου λες πως ο σκύλος σου είναι Έλληνας Ορθόδοξος;”
