Μια ξανθιά ξεκίνησε να πάει στη Χαβάη. Προγραμμάτιζε το ταξίδι αυτό 10 χρόνια και αισθάνθηκε μια απέραντη ανακούφιση, όταν πάτησε το πόδι της στο αεροπλάνο. Πάει μπροστά και θρονιάζεται σε ένα κάθισμα της πρώτης θέσης, αν και το εισιτήριό της ήταν για την οικονομική.
Κάποια στιγμή έρχεται ένας επιχειρηματίας και της λέει ότι καθότανε στη θέση του και ότι έπρεπε να σηκωθεί. Η ξανθιά τον κοιτάζει προβληματισμένη και του λέει μετά από λίγο:
-Κοίταξε να δεις, είμαι ξανθιά, δεν είμαι ηλίθια και αυτή εδώ είναι η θέση μου.
Ο άνθρωπος της έδειξε το εισιτήριό του και τον αριθμό της θέσης του, προσπάθησε να την μεταπείσει, αλλά η ξανθιά δεν έπαιρνε χαμπάρι. Είδε κι απόειδε ο άνθρωπος, πάει στην αεροσυνοδό και της εξηγεί τι έχει γίνει.
Μην ανησυχείτε, κύριέ μου, του λέει αυτή. Είναι σύνηθες το φαινόμενο. Κάθε τόσο, μας προκύπτει και μια τέτοια, αλλά έχω την ιδεώδη λύση. Μισό λεπτό, λέει η αεροσυνοδός και πάει γραμμή στην ξανθιά, κάτι της ψιθυρίζει στ’ αυτί, η ξανθιά σηκώνεται και πάει στο πίσω μέρος του αεροπλάνου, όπου τη βάζουν να καθίσει στη θέση της.
Ο επιχειρηματίας έχει μείνει με το στόμα ανοιχτό.
-Μα τι της είπατε και τη μεταπείσατε έτσι γρήγορα; ρωτάει την αεροσυνοδό.
-Της είπα ότι μόνο το πίσω μέρος του αεροπλάνου πάει στη Χαβάη!
