Κάτω απ το παραθύρι σου ήρθα για να τη παίξω
τραβάω λοιπόν το φερμουάρ και τη πετάω όλη έξω.
Σε φώναξα αγάπη μου να βγεις να δεις τι κάνω
Βγήκες. Την είδες. Τά ‘χασες από το πόσο μεγάλη ήταν
γιατί εσύ από κοντά ποτέ δεν είχες δει άλλη…
Δειλά δειλά ξεκίνησα μπροστά σου να τη παίζω
με γλύκα της φερόμουνα χωρίς να τη πιέζω.
Κι όσο η ώρα πέρναγε, την έπαιζα με πάθος
άνετα και πιο γρήγορα, χωρίς να κάνω λάθος.
Εσύ μου χαμογέλασες και μου πες
“παίχτην κι άλλο μη σταματάς αγάπη μου” και μού ‘κανες σινιάλο.
Το μάτι σου μου έκλεισες κι ένα φιλί μου στέλνεις
μα από αυτήν τα μάτια σου με τίποτα δεν παίρνεις.
Και τα λεπτά κυλούσανε κι εγώ την παίζω κι άλλο
με τίποτα δεν ήθελα ‘κει που ‘ταν να τη βάλω.
Ξάφνου σ ένα παράθυρο βγαίνει μία γυναίκα και γύρω εκεί στη γειτονιά,
βγήκαν και άλλοι δέκα.
Και η γυναίκα φώναξε
“τι κάνεις ρε παπ@ρα; μέσα στο δρόμο ώρα τρεις κι εσύ παίζεις κιθάρα”…!!!!!!!!!!!!!!!
